Veranderen van ziel
Ze is veranderd, nog altijd twist ik, maar voortaan met iets anders. Niet meer met iets waarvan ik eindeloos van hield, maar uiteindelijk een weeskind (vintage trouwjurk) bleek te wezen.Ik trachtte haar te ontzienm, terwijl ik haar meende te kunnen veranderen. Steeds stond ik op het punt te vergeten dat de opdracht die ik mij ten doel had gesteld, mij uiteindelijk dicteerde. Niet alllen de methode maar ook de omwegen die vereist zijn wanneer je je inlaat met andere dingen dan jezelf. Maar ook de voorzichtigheid waarmee ik me richt tot een ziel die je probeert tot inzicht in zichzelf en in mijzelf te brengen. Toevlucht nemen tot hulpmiddelen die ze aanwendt om maar in haar oude gedaante te kunnen voortbestaan. Hoe verleidelijk dan ook het mag niet. Ik wil geen wonden slaan in haar schoonheid, geen afbraak plegen en toch is het nodig om iets te laten ontstaan, iets geboren te laten worden. Zo heb ik inmiddels al een aardig vermogen aan hardvochtigheid opgebouwd. Iets van vroeger vindt een weg uit de schermutselingen. Het is een gelijke strijd anders zou er nietsgebeuren. ik zou opgescheept blijven met stapels tul, zijde en glitters waar ik niet de minste behoefte aan heb.Wel beschik ik over een woede voorraad en een schaal wreedheid die ik in de schaal kan gooien om haar toch om te vormen. Nu is ze zover dat je haar kunt vasthoudenen bekijken en toch blijft ze onvermurwbaar dood, neerbuigend en wit van onschuld. En toch... voor mij is ze nu kunst, ze is trouwjurk af.
Op een dag is er in de kringloop geen trouwjurk meer te vinden om een idee aan te schragen en mij aan de gang te houden. Troost is dat dan bovenstaande is mij niet onthouden en de toeschouwer kan meegenieten met de strijd die er gevoerd is. Als het zover is dan zal er tijd verstreken zijn, het maakt het uit. Zij zal mij overleven, want ik zal er ooit niet meer zijn.